جانم به لب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد
جـای مـادرش لیـلا ، عمه زینـب آمد
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
دیدم به دو دیده ،  فرزند رشیدم
بر خـاک بیـابان ، طوبـای امیدم
پرپر زدنـش را ، با گریـه بدیدم
شد قاتل جانم  ، این داغ جدیدم
بر نعش جگرگوشه بریدم چو نشستم
آهی زِ دلِ خستـه کشیـدم، بِشکستم
گفتـم پسـرم قـوت جـانِ پـدری تو
برخیـز و دگرباره بده دسـت به دستم
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد
رفتم به دو زانو  ، بر نعش جوانم
گویی ز تنـم رفت ، یکباره توانم
آمیـزة آهـم ، شد اشـک روانـم
بردم به لبش تا  ، خشکیده لبانم
دیـدار علـی دیـدن پیغمبـر حـق بود
پرواز به دورانِ خوشـآینـد سَبَـق بود
صدحیف که این مصحف زیبای محمد
برروی زمین غرق بخون پاره ورق بود
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد
جـای مـادرش لیـلا ، عمه زینـب آمد
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
ایّـام گـذشتـه ، در خاطـرم آمد
یـادِ گُـلِ رویِ ، پیغمـبـرم آمـد
پرغصّه ترین داغ ، آخر سرم آمد
آن را که نمی شـد ، در باورم آمد
آهنـگ عـزا روی لبانـم  شده جـاری
گردیـده به جانـم غمِ پرپر شده کاری
داغِ پسرم برده تب و تاب من از کـف
چشمم شده خون بسته ازاین غصه شماری
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد
جانم به لب آمد، در پیش عزیزم
خونـاب جگـر را ، از دیده بریزم
از شـدّت انـدوه ، بر پایه نخیزم
بی تاب و توانم، با غم به ستیزم
اکبـر مَثَـلِ جـان به تنِ پاک پـدر بود
امید حسین ، عشق حرم ، همین پسر بود
تا دیـده فـرو بسـت  یـل آزادة  لیـلا
گو سروری از غصه حسین خم به کمر بود
روز روشن از ماتم ، در دیده شـب آمد
بر نعـش علی اکبر ، جانم به لب آمد

شاعر : محمدرضا سروری