شباهنگاهم چو برخیزم ز بستر
بخوانم دوست را با دیده ی تر
بگیرم دامن مولی الموالی
نشانش می دهم این دست خالی
بگویم،مهربان مهربانان
تو هستی گوهر این چشم گریان
چو گردی روبرو با بندهی خود
ببینی بنده ی شرمنده ی خود
تو هر چه می شوی بر من خطا پوش
محبت های تو گردد فراموش
چو شیرین است یارب گفتگویت
که یک ساعت نشینم روبرویت
چو رحمت بر دلم جاری نمایی
دگر من هم شوم عمری خدایی
خداوندا تبهآه و سوز مولا
به حق ناله ی جانسوز زهرا
مرا در بندگی نصرت کن ای دوست
قبول درگه لطفت کن ای دوست
به آه سینه ی زخم اسیران
به آن ویران نشین شام ویران
دل ما را تسلی کن ز هر غم
بیا ما را بخر ای دوست درهم
محمود ژولیده
- دوشنبه
- 2
- مرداد
- 1391
- ساعت
- 5:52
- نوشته شده توسط
- جواد
ارسال دیدگاه