همین که جذبه‌ی چشم حسین دام گذاشت
مرا کشید به سمتش "غلام" نام گذاشت

همین که شبنم مرثیّه روی گونه نشست
به چشم‌های ترم دستی احترام گذاشت

مقام گریه‌کنانش مقام پاکان است
که بود آن‌که مرا هم در این مقام گذاشت؟

که بود آن‌که پس از مستی حسین حسین
حساب مستی من را کنار جام گذاشت

که بود، مادر سادات بوده واللهِ
برای مثل منی باز هم مرام گذاشت

چه لقمه‌های حلالی که فاطمه هر شب
به روی سفره‌ی خالی این غلام گذاشت

و گفت روضه بخوانم؛ «که بود پایش را
به روی سینه‌ی غمدیده‌ی امام گذاشت؟»

شاعر : امیر عظیمی