حیف نیامد به حرم
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم
حیف سرلشکرِ لشکر که نیـامد به حرم
حیف سقـای مظفـر که نیـامد به حرم
حیف سـردار تکـاور که نیـامد به حرم
رفتـه آب آوَرَد از  علقمه سقّای حرم
بهر طفـلان  بنی فاطمه سقای حرم
دیر کرده شرر افتاده به دل های همه
روی لب جا شـده این زمزمه سقای حرم
نام عموی سفرکرده به لب ها جاری
همـرهِ حیف و دریغا به فغان و زاری
شـاه دیـن آمـده از علقمـه اما تنها
ناله سـر داده امان از خبـر بی یاری
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم
حیف آن قامت رعنا که به خون غلتیده
پاره پاره بدن از  تیر و کمان گردیده
ساقیِ تشنـه که امیّدِ دل طفلان بود
کشته شد برلبِ دریا به لب خشکیده
حیف دستـان توانـای علمـدار جوان
که جدا از بدن افتاده به شن های روان
داغ فرمانـدة با جـرأت میـدان برده
از دل خون شدة خونِ خدا تاب و توان
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم
حیف سرلشکرِ لشکر که نیـامد به حرم
حیف سقـای مظفـر که نیـامد به حرم
حیف سـردار تکـاور که نیـامد به حرم
در دلِ آب روان آب ننـوشیـد عباس
تا نثار سر و جان تشنه بکوشید عباس
مثل حیـدر که به دروازة خیبـر کوبید
بر صفوفِ سپه کوفه خروشید عباس
حیف سرلشکر بی مثل و همآورد حسین
که شود از دم شمشیر جفا قطع یدین
یـار نـام آور میـدان سـپـاه ایمـان
جایِ جایِ بدن او بشـود جایِ سنین
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم
حنجره خشک ولی چشمة او تر بوده
تـا دم آخـر خـود به یـاد اصغر بوده
گفته نعشم به سوی خیمة طفلان مبرید
چـون که شـرمنـدة اولاد برادر بوده
قمر هاشمیـان شیـر صف کرب و بلا
ساقیِ لشکر حق صاحب شمشیر و لوا
سروری از غم تو  رزم تو  از همت تو
گـویـد از شـوقِ تـولّای امیر دوسرا
حیف عبــاس دلاور که نیامد به حرم

شاعر : محمدرضا سروری