ساقی آبم

ساقی آبم ، بر لب دریا
تشنه بی تابم ، خسته و تنها
فکر اصحابم ، با دلِ شیدا
******
ساقی آبم     تشنه بی تابم
من علمدار حسینم     یاد اربابم

بر لب آب روان یادِ لب اصحابم
یاد خشکیده لبان حرم اربابم
سوزش سوز لبم رفته دگر از یادم
یاد اصغر گل خشکیده لب بی تابم

ساقی آبم ولی ، آب نمی نوشم
تا نثار جان خود ، تشنه می کوشم
فکر طفلان حسینم ، مشک بر دوشم

فکر اصحابم ، با دلِ شیدا
ساقی آبم ، بر لب دریا
******
ساقی آبم     تشنه بی تابم
من علمدار حسینم     یاد اربابم

مانده در خاطره ام خاطرة آب و عطش
چهرة طفلک از سوز عطش رفته به غش
کوششم بُردن مشک است و رهانیدن غم
با رسانیدن آب بر گل مینای لبش

بر وفایم حنجرِ ، من گواه باشد
همتم در این میان ، تکیه گاه باشد
دیدة اهل حرم ، سوی راه باشد

تشنه بی تابم ، خسته و تنها
ساقی آبم ، بر لب دریا
******
ساقی آبم     تشنه بی تابم
من علمدار حسینم     یاد اربابم

آبِ خوش می گذرد موج زنان در نظرم
حرمی مانده ولی تشنه لبان منتظرم
هرگز این شرط وفا نیست که لب تر بکنم
باید از خوردن این آب گوارا گذرم

بانگ آب آب از لبِ ، تشنه می آید
حنجر خشک علی ، تر کنم باید
آب نوشین بر حرم ، می رسد شاید

تشنه بی تابم ، خسته و تنها
ساقی آبم ، بر لب دریا
******
ساقی آبم     تشنه بی تابم
من علمدار حسینم     یاد اربابم

مشک امید حرم پر کنم از آب فرات
بخشم از شور و شعف بر گل شش ماهه حیات
آب نوشین برسانم به حرمگاه حسین
دسته گل های حرم را دهَم از غصه نجات

خیمه های تشنه را ، یک نظر دیدم
کودکان خسته را ، در به در دیدم
هرطرف هُرم عطش ، شعله ور دیدم

فکر اصحابم ، با دلِ شیدا
ساقی آبم ، بر لب دریا
******

شاعر : محمدرضا سروری