پر می زند  دلم به هوای نگاهتان
تا كربلا - به شهر شما - بارگاهتان

تا اين كه خرج بزم عزای شما شوم
عمريست میشود که نشستم به راهتان

از كودكی درون حسينيه بوده ام
بوده سرم به سايه ی چتر پناهتان

آيا  نمی شود  كه  برای سعادتم ؟
من  هم  شوم  غلام غلام سياهتان

اينجا همه برای شما گريه می كنند
از ماجرای بی كسی و سوز آهتان

من آب ميشوم زخجالت كه آن غروب
يك نيزه ی شكسته شده تكيه گاهتان

ای وای من كه بوی گل ياس ميدهد
هر قطره خون خاكی آن قتلگاهتان

تنهاترين امام ؛ شهيد بدون سر
با ما كسی نگفت چه بوده گناهتان

شاعر : محمد حسن بیاتلو