محمل صبرم ز اشک دیده در گِل مانده است
از که جویم نسخۀ درمان که دل درمانده است

 خانه بر دوشم هر آن کس که مرا در کوفه دید
یا که در بسته  به رویم یا که از خود رانده است

 آنقدر شور پذیرایی از تو داشتند 
هر کسی شمشیر خود را در نمک خوابانده است

 سوختم از  نیشخند مردم  اما بیشتر 
خنده های حرمله قلب مرا سوزانده است

 از سه شعبه دایه می سازند و از نی گاهوار
وای از آن طفلی که مادر در بغل خوابانده است 

 تیر و نیزه هر کدامش قبله گاهی یافته
 کوفه سوی اکبرت هر نیزه را چرخانده است

 قول سوغاتی به دخترها پدرها می دهند 
گوشواره خواستن هاشان مرا ترسانده است

 بس که مشتاق تماشای اسیری منند 
کوچه کوچه پیکرم را دشمنت گردانده است

تا که راه زینبت در کوفه گل باران شود 
خون سرخم کوچه های کوفه را پوشانده است

سهم من چندین اگر سنگ است از این بام ها
باقی اش آقا برای کودکانت مانده است

شاعر : موسی علیمرادی