در هوای کربلایش آهِ حسرت می‌کشیم
ناز اگر دارد، خریداریم، منت می‌کشیم

چارده قرن است بارِ نوکری بر دوش ماست
از ازل تا به ابد، بارِ امانت می‌کشیم

زندگی معنا ندارد بی حسین بن علی
ما نَفَس از لطفِ ثارالله، راحت می‌کشیم

گریه در روضه به ما احساسِ عزت می‌دهد
زیر "این" پرچم کرامت، ورنه ذلت می‌کشیم
 
مزدِ هیأت‌داریِ عشاق، دست فاطمه‌ست
با هزار امّید در یک گوشه زحمت می‌کشیم

گریه بر مظلومِ عالم، تشنه‌کامِ کربلا
باطناً نور است، در ظاهر مصیبت می‌کشیم

عادل حسین قربان