آن غنچه ای که جلوه به گلزار باب داد
آبی نخورد و بر چمن عشق آب داد
 
گوشی نبود سامعِ هَل مِن مُعینِ شاه
طفلی ز گاهواره پدر را جواب داد
 
لالائی رباب  به گوشش اثر نکرد
بیدار گشت و چشم فلک را به خواب داد
 
او آخرین کبوتر باغ بهشت بود
پرواز کرد و خاتمه بر انقلاب داد
 
شب می رسید و ماه نبود و دم غروب
جان آن ستاره در بغل آفتاب داد
 
الله اکبر اصغر از اکبر جدا نشد
یعنی ادامه ی ره لیلا رباب داد
 
آن غنچه ای که خنده نمی کرد خنده کرد
قنداق پر ز خون شد و بوی گلاب داد
 
وای از دل رباب، «کلامی»! سه شعبه بود
تیری که نازدانه ی او را عذاب داد

شاعر : ولی الله کلامی زنجانی