می آمد و عمامه ی بابا به سرش بود 

آماده ی جنگیدنِ با صد نفرش بود 

می آمد و رخساره برافروخته از عشق 

یک خیمه دل غم زده در دور و برش بود 

پروانه ای از شوق پریده است به میدان 

آن چیز که می سوخت در او بال و پرش بود 

می خواست بگوید به ابی انت و امی 

لب بست در آنجا که عمویش پدرش بود 

این شیر، علی اکبر او نه ولی انگار 

باید بنویسیم که قاسم پسرش بود 

سنجیدن شیرینی قاسم به عسل نیست 

اصلا عسل از ساخته های شکرش بود 

گیرم زره اندازه ی او نیست ، نباشد 

حرزی که عمو داده به شال کمرش بود 

بغض جمل از حد تصور زده بیرون 

یک دشت پر از تیغ به دنبال سرش بود 

در روضه ی بابای غریبش جگری سوخت 

چیزی که از او ریخت به میدان جگرش بود 

در زیر سم اسب چه می مانَد از این جسم 

چیزی که به جا ماند ز قاسم اثرش بود 

در خیمه نشستند پریشان که بیاید 

چیزی که از او زودتر آمد خبرش بود. 

شاعر : محسن ناصحی