بنا شدیم که باشیم ما خراب حسین
به فکر برده مرا روضه های ناب حسین
به لحظه های پر از بُهت و التهاب حسین
به ناله های رباب و دل کباب حسین

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

سلامِ ما به غریبی که ماتمش غوغاست
به روی گنبد ناهید پرچمش پیداست
میان روضه ی او چشم‌ نُه فلک ‌دریاست
هنوز فاطمه گریان ظهر عاشوراست

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

به احترام‌ کسی که فتاد در گودال
به احترام زنی که ز گریه رفت از حال
به احترام تنی که ز کینه شد پامال
به ساعتی که ربودند از حرم خلخال

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

مرا ز عمر کتاب لهوف سیرم کرد
چه کارها که عدو با تن امیرم کرد
به احترام همان روضه ای که پیرم کرد
به اضطراب غمی که بهانه گیرم کرد

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

رسید شمر و سنان را فقط صدا می زد
حرامی بن حرامی چه ناروا می زد
به اضطراب امامی که دست و پا می زد
به حال و روز خیامی که شعله ها می زد

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

حسین رفته به گودال رو سفید شود
حسین رفته که صد مرتبه شهید شود
قرار بود گرفتار آن پلید شود
بنا نبود شناسائی اش بعید شود

خدا ببخش مرا هم به اضطراب حسین

شاعر : عماد بهرامی