یا مهدی

ای دوای درد بی درمان من
نار هجران تو سوزد جان من

بی تو این دهر فراخ و دلگشا
بر من آمد تنگ و شد زندان من

خوش خرام و خوش بناز و خوش به زی
غصّه و آلام و محنت آن من

از محبّت کن نظاره سوی ما
پا بنه اندر دل ویران من

از تفضّل پا بنه در کلبه ام
ساعتی باش از کرم مهمان من

منزل خاموش و سرد و بی فروغ
بی تو گشته خانۀ احزان من

بی دل و سرگشته و ویلان و خوار
می رسد بر آسمان افغان من

در به رویم بسته پیر می فروش
لکّه ای افتاده در دامان من

اعتبارم ، افتخارم ، عزّتم
افسر سر ، شوکت و سامان من

گوشۀ چشمی بگردان از کرم
پر شود پیمانۀ پیمان من

بوسۀ مستانه خواهم از لبت
کن زکات لعل خود احسان من

کیل و میزان است ( هدایت ) هر که را
او بود در نیک و بد میزان من

شاعر:محمد هدایتی تبریزی