زینبم، عاشق دیرینه و سرگردانت
جان خواهر به فدای دل بی سامانت

آه ای خون خدا، شاه رشید علوی
من نمردم که در این معرکه بی یار شوی

بگذارم برَوی جام بلا نوش کنی؟!
نکند زینب خود را تو فراموش کنی!!!

یاد تو بوده ام و ذکر تو شد هر نفسم
جان زینب شده روزی به کنارت نرسم؟

چهره ات قبله گه راز و نیازم بوده
دیدن روی تو آغاز نمازم بوده (۱)

خاطرت مانده کنارت چه سکوتی کردم؟
سر عقدم به خدا شرط و شروطی کردم

تو فقط اذن بده، از تو فقط دل بردن
پیشکش کردنشان... عون و محمد با من

چه کنم تا بگذاری که به میدان بروند؟
بگذار این دو علی زاده شهیدت بشوند

نگذار این که پناهنده به قرآن بشوم
بروم در حرم و موی پریشان بشوم

قدشان را منگر، غیرت شان حیدری است
رسم جنگیدن شان، رسم علی اکبری است

لحظه ی جنگ کمی واهمه هم نشناسند
هر دو شاگرد علمدار حرم، عباسند

مادری اند و دوتایی به دو دایی رفتند
هم به تو، هم به حسن، هر دو خدایی رفتند

مثل خون در رگ عباس به خود می جوشم
می روم خیمه، تنِ هر دو زره می پوشم

خواهرت را به دل محترم خویش ببخش
کمیِ وسع مرا بر کرم خویش ببخش

این دو پروانه که بر شمع تقرب دارند
بر نخ چادر من هر دو تعصب دارند

بهتر این است دوتایی به شهادت برسند
بهتر این است همین جا به سعادت برسند

نگذار این دو اسیری مرا درک کنند
وسط سلسله، پیری مرا درک کنند

نگذار این دو بمانند، عزادار شوند
شرمسار از رخ من، راهی بازار شوند

نگذار این دو به آن بزم حرامی برسند
یا به چشم بد و ویرانه ی شامی برسند

جان ناقابل شان نذر علی اصغر تو
سرشان رفت روی نیزه فدای سر تو

سنگ باران بشوند و به تو سنگی نخورد
به رخ فاطمی ات ضربه و چنگی نخورد

کاش بهر تن شان این همه زحمت نکشی
می نشینم وسط خیمه خجالت نکشی

شاعر : محمد جواد شیرازی