بنا شد است بمانم وَ ذره ذره بمیرم
و جام زهر نه یکباره ،  قطره قطره بگیرم

بهانه داد به اشکم صدای گریه ی طفلی
به یاد بوسه ی تیر و گلوی طفل صغیرم

حصیر هست شناور همیشه در دلِ دریا
و رفت حضرت دریا به خاک روی حصیرم

پس از گذشت چهل سال کی روَد زخیالم
بروی نیزه به صورت ، سرِ عموی دلیرم

نمیرود ز سرم لحظه ای گرسنگیِ شام
به یاد زخم زبان ها ز جان غمزده سیرم

میان هلهله ها ، زخم پا و ناله ی طفلان
همیشه در همه جا یاد آن سه ساله ی پیرم

سیاه مشقِ «رئوفی» تمام ، روضه ی باز است
نبود شعر ولی از کرامتم بپذیرم