روز اول خود بساط عشق گستردی مرو
عاشقم بودی که این سان عاشقم کردی مرو

سالها هم سفره و همدرد و همدل بوده ایم
لا اقل قدری بمان از بهر همدردی مرو

چون نسیمی آمدی و همچو طوفان میروی
هستی ام را میدهی بر باد ، چون گردی ، مرو

سالها از من فرار و از تو بود آغوش گرم
اشتباه از من ولی با این همه سردی مرو

دین و دنیایم همیشه هست زیر دِین تو
هرچه هستم خود مرا اینگونه پروردی مرو

اذن دادی با تو هم صحبت شوم ، تنها خودت
وِرد نامت را به لبهای من آوردی مرو

بزم دل تا میشود مرثیه می آیی خودت
باش با من گر پی همناله میگردی مرو

شیوه ی مردانگی در عیب پوشیِ شماست
گرچه دیدی از «رئوفی» ناجوانمردی ، مرو