تا نفس بود نکردی ز قفس آزادم
نفسم رفته و کنج قفسم افتادم

گر فراموش کنم سیلی و شلاق تو را
طعنه هایت نرود هیچ دگر از یادم

مادرم فاطمه میگفت نزن، نشنیدی
زیر شلاق شد آغشته بخون فریادم

چشم زنجیر ، به صیدت همه خون می گرید
تو نه صیاد یهودی که تویی جلادم

شستم از اشک ، جراحات تنم را امروز
چون رسد فاطمه امروز درین میعادم

چارده سال غم دوری و تنهایی و حبس
چون خدا هست درین خلوت زندان شادم

زخمِ زنجیر ز دل ، وای حسینا میگفت
روی دست پسرم تا که سرم بنهادم

شهرشام و دم دروازه به یادم آمد
گردنم زخم و بیاد پدرم سجادم

شدم آزاده «رئوفی» چو گرفتار منی
باب حاجات الی الله بتو بگشادم