در این دنیای تاریکی فقط از خویش میترسم
نه از دشمن من از این نفسِ کج اندیش میترسم

چو بشنیدم ز قرآن ، سست باشد حیله ی شیطان
ز شیطان وجود خویش بیش از پیش میترسم

حسد ،  کِبر و غرور و حرص چون گرگی ست در نفسم
از اینکه گاه می آید شبیه میش میترسم

عبادات چهِل ساله بسوزد گاه با یک حرف
من از دست زبانم گر شود چون نیش میترسم

گنه از دل ربود آرامشم در اوج لذتها
ز تکرارش یقینم گر شود تشویش میترسم

پیمبر گفت مومن صورت پُر ریش میخواهد
ولی از ریشِ بی ریشه ز کافر بیش میترسم

مسلمان را نباشد خشم و یأس و ترس و تنهایی
«رئوفی» گر شود با دشمنان هم کیش میترسم

شاعر : حسین رئوفی