بیشترین ضربههارابهترینآدمهامیخورند.برای خوبیهایتان حد تعیین کنید وهر کس را به اندازهی لیاقتشان بهاء دهید نه به اندازهی مرامتان، زندگی کردن با مردم این دنیا همچو دویدن در میان گلهی اسب میماند تا بتازی همراه تو میتازند به محض اینکه زمین بخوردی آنها که جلو افتادند هرگز برای بلند کردنت به عقب باز نمیگردند و انهایی که عقب بودند به خاطر روزیهایی که میتاختی از رویت رد شده ترا لگد مال میکنند.
در عجبم از مردمی که به دنبال دنیایی هستند که روز به روز از آن دورتر میشوند و غافلند از آخرتی که روز به روز به آن نزدیکتر میشوند
شاعر : مرتضی محمودپور
- سه شنبه
- 18
- مهر
- 1396
- ساعت
- 7:28
- نوشته شده توسط
- احسان نیکخواه
- شاعر:
-
مرتضی محمودپور
ارسال دیدگاه