سی سال در فراق پدر، زار گریه کرد
از داغ غربتِ شهِ بی یار گریه کرد

سی سال نیمه شب سر سجّاده تا سحر
چشمش به هم نیامد و بیدار گریه کرد

سی سال با شنیدنِ «سقّا»، «علم»، «عمو»
یاد لبان خشک علمدار گریه کرد

سی سال هر جوان رشیدی به راه دید
با یاد شبه احمد مختار گریه کرد

سی سال هر زمان که سر سفره‌ای نشست
یک دم نگاه کرد و دوصدبار گریه کرد

سی سال تا که برد کسی نام شیرخوار
یاد رباب و اصغر و گهوار گریه کرد

سی سال تا نظر به قدِ خواهرش نمود
با خاطرات مجلس اغیار گریه کرد

هر کودکی که دید به ره، زیر لب سرود
«دامن»،«شراره»،«سنگ»،«سنان»،«خار»؛ گریه کرد
 

شاعر : فقیر تهرانی