بابا شده مهمان رقیه
وای از دل سوزان رقیه
از دیدة گریان رقیه
خونین شده چشمان رقیه
******
بابا تو کجایی که دلم تاب ندارد
از درد جدایی همه شب خواب ندارد
این کنج خرابه شده غمخانة قلبم
در شام سیه جلوة مهتاب ندارد

دل در غم دیدار تو بی تاب ترین شد
هر شب به سر راه تو آواره نشین شد
تا این که بگوید به تو احوال درون را
در غربت تنهایی خود خواب گُزین شد
بابا شده مهمان رقیه
******
دوریّ تو هر لحظه زند در دلم آذر
با یاد لب خشک تو دل گشته مکدّر
در خواب خوشم روی چنان ماه تو دیدم
گلخنده هنوز  روی لبت مانده مکرر

مهتاب خرابه شده ای ، ای سر پُر نور
افزون شده با دیدن تو در دل من شور
لبخند تو با  گریة من بسته تلاقی
آوار غمت لحظه ای از شانه کند دور
بابا شده مهمان رقیه
******
وقتی که تو رفتی غم دنیا به سرم شد
رخسار جهان تیره به عمق نظرم شد
بر صفحة دل مانده غم دوریّ  رویت
صد پاره چنان پیکر تو این جگرم شد

هرجا که من و عمه به دنبال تو بودیم
در حال خبرگیری از احوال تو بودیم
با مشت و لگد ، سیلیّ و شلاق ستمگر
گویی که دوباره ، لب گودال تو بودیم
بابا شده مهمان رقیه
******
مهمان رقیه شده در تشت طلایی
آثار عطش روی لبت مانده به جایی
ای ماه شب تار دل زار و شکسته
با تو شده پایان غم ایام جدایی

با گریه به همراه پدر یک شبه پر زد
در جان یتیمان حرم ، شور و شرر زد
با سروری و همت و غیرت زده پیوند
این طفل سه ساله که سفر سوی پدر زد
بابا شده مهمان رقیه
******

شاعر : محمدرضا سروری