عاشقی صاف و ساده ام آقا
دل به عشقِ تو داده ام آقا
من ز تو اندکی طلب کردم
داده ای تو زیاده ام آقا
برسانم اگر به عرضِ شما
خسته از طول جاده ام آقا
اختیارم به دست چشمانت
پیش تو بی اراده ام آقا
مستِ ذکر شریف تو هستم
فارغ از جام و باده ام آقا
بی شما میخورم زمین اما
با شما ایستاده ام آقا !
ای فدای نگاهِ محترمت
همه ی خانواده ام آقا

ای امام زمان من آقا
صاحب بی نشان من آقا

ای که از حال ما خبر داری
بر دلِ خستگان ، نظر داری
حضرتِ فارس الحجاز! شما...
تاجِ شاهنشهی به سر داری!
ای گرفتارِ تو دلاراها
خلعتِ دلبری به بر داری!
چشم در راه تو نشسته زمین
میل برگشت از سفر داری؟!
بهر شامِ سیاه ما آقا
در نگاهِ خودت سحر داری!
کی شود از جمال زیبایت  
یابن الزهرا! نقاب برداری؟!
در شبِ گیسوانِ موّاجت
روی زیباتر از قمر داری
مرد این روزگار! تنهاگرد!
تو نشان از غم پدر داری
در حوالیِ ناحیه  هر روز ...
صبح و شب دیدگان تر داری

ای امام زمان من آقا
صاحب بی نشان من آقا

حل هر مسئله فقط با تو
ختمِ هر غائله فقط با تو
بی سبب دل به هر کسی دادیم
دولت کامله فقط با تو
آمدن بین قافله با من
بُردنِ قافله فقط با تو
رزقمان را به یُمنِ تو دادند
روزی عائله فقط با تو
دردمان دوری از خدا شده و
وصلِ این فاصله فقط با تو
بی تو حج را مگر صفایی هست؟
در صفا، هروله فقط با تو
پله پله به آسمان رفتن
مرحله مرحله فقط با تو
اسئلک الامان یا مهدی
حل این مسئله فقط با تو

ای امام زمان من آقا
صاحب بی نشان من آقا

السلام ای امام خوبی ها
اصل و فرع تمام خوبی ها
بی نظیری عزیزِ آلُ الله
جمعِ نورِ کلام خوبی ها!
ارتفاعِ تو را ندیده کسی
ابتدای تو بام خوبی ها
عرشیان پای مکتبت هستند
وقتِ درس مرام خوبی ها
انبیا داده اند بر تو سلام
بر تو بادا سلام خوبی ها
ساکنِ نورِ معبرت هستم
جلوه ی مستدام خوبی ها!
زائرانت بدون شک شده اند
صید تو بین دام خوبی ها

ای امام زمان من آقا
صاحب بی نشان من آقا

از شهیدان تو جدا ماندم
بی لیاقت منم که جا ماندم
عده ایی رفته اند بالاها
آه از بخت بد کجا ماندم
من چه شبها که تا سحر تنها
حرمِ مشهد الرضا ماندم
کاروان رفته و فقط حالا
من هواییِ کربلا ماندم!
به  همه گفته ام امیدِ دلم!
دلخوشم نوکر شما ماندم
تشنه ام تشنه ی وصال شما
بین دریای غصه ها ماندم
نامه کوتاه میکنم با اشک
بی لیاقت منم که جا ماندم

ای امام زمان من آقا
صاحب بی نشان من آقا

شاعر : حسین رحمانی