دوباره در کرب و بلا

می سوزد می نالد ، زینب دوباره در کرب و بلا
می گوید می گوید ، درد درون به شاه سرجدا
می بوید می جوید ، قبر تمام مردان خدا
می شوید می شوید ، با اشک دیده قبر شهدا
******
آمده زنده کند یاد شهیدان بلا
گُل بریزد به سرِ قبرِ تمام شهدا
ناله هایش همه از سوز جگر می خیزد
دم به دم نوحه کند در غم هفتاد و دوتا

با حسین درد درون با دل خونین گوید
لابه لای سخنش دیده به خون می شویَد
علقمه دور و برِ مقتل عبّاس جوان
رفته تا پرچم و مشکِ حرمش را جوید

می سوزد می نالد ، زینب دوباره در کرب و بلا
******
بر سر تربت هر یار عزیزی که رَوَد
خاطراتی به دل و دیده تداعی بشَوَد
روز عاشور و غم بی کسی و در به دری
آتش و سیلی و طفلی که به هر سو بدَوَد

سینه سوزان تر و بشکسته تر از دفعة پیش
آمده نزد گُلِ  بی سرِ لب تشنة خویش
لب گشوده به سخن ، سفرة دل وا کرده
شرح اندوه رقیّه ، بدهد بی کم و بیش

می سوزد می نالد ، زینب دوباره در کرب و بلا

******
قامتش زیر غم مرگ حسین تا گشته
دیده پُر خون شده همسایة دریا گشته
روی تلّی که مُسمّی شده با زینبیه
رفته یک بار دگر محو تماشا گشته

این چهل روز جدایی که فقط غم دیده
چلستون بدنش زیر عزا لرزیده
هرکجا رفته سری بوده به نی همراهش
مرده و زنده شده یاد لب خشکیده

می سوزد می نالد ، زینب دوباره در کرب و بلا
******
آب بر لب ننهاده که لب عطشان باشد
هم به یاد لب سالار شهیدان باشد
هم به مانند علمدار وفادار حرم
یاد لب های ترک خوردة یاران باشد

اربعین کرب و بلا حال و هوای دگریست
یادگار غم  دلدادة خونین جگریست
سروری می دهد از فاصلة دور سلام
که ارادت گریش بر شهِ دین نوحه گریست

می سوزد می نالد ، زینب دوباره در کرب و بلا
*******

شاعر : محمدرضا سروری