میسوزد از زهر جفا پا تازبانم

چون چوب خشکی گُر گرفته استخوانم

من کشتهء همخانه ای نامهربانم

در بین شهر خویش هم بی آشیانم

من طعمه گاه سوء قصد زهر هستم

با کوچه های زادگاهم قهر هستم

من سفره داری کردم و آزار دیدم

از غم فلک را بر سرم آوار دیدم

دشمن که جای خود ستم از یار دیدم

بین خلائق خویشتن را خوار دیدم

کردم صبوری غصّه را بر خود خریدم

من از حرامی فحش ناموسی شنیدم

هر کس رسید از راه قصد جان من کرد

زخم زبان یا ناسزا مهمان من کرد

یا شک به اسلام من و ایمان من کرد

یا که خیانت بر من و احسان من کرد

یکروز مانند خدا من را ستودند

روز دگر سجاده از پایم ربودند

من این همه غم دیده ام امّا غمی نیست

پیش غمی که مثل این غم ماتمی نیست

بر داغ جانسوز دل من مرهمی نیست

من داغدار مادرم داغ کمی نیست

من داغدار کوچه ام افسرده حالم

کابوس کوچه مانده در خواب و خیالم

یادم می آید که فدک را پس گرفتیم

ارث پیمبر ما تَرَک را پس گرفتیم

سهمیهء نان و نمک را پس گرفتیم

از چاه تیره ما فلک را پس گرفتیم

خوشحال سوی خانه مان بودیم راهی

یکدفعه زد سایه به ما ابر سیاهی

ابر سیه سایه به روی ماه انداخت

دربین کوچه بحث تُندی راه انداخت

بر آن سند تا چشم خود ناگاه انداخت

بر جان من تا روز محشر آه انداخت

آمد سند را از کف مادر بگیرد

طوری به مادر زد که در کوچه بمیرد

نامرد وقتی دست نحسش را هوا بُرد

حتّی خدا را در فلک این صحنه آزُرد

با کینه طوری زد که گفتم مادرم مُرد

که استخوان گونهء مادر تَرَک خورد

یک لحظه قلب مادرم از کار افتاد

جای سرش بر صفحهء دیوار افتاد

شاعر : مجتبی صمدی شهاب