مهربانا! مهربانی آنِ توست     
جانِ عاشق مست و سرگردانِ توست
ای جلا بخشِ قلوبِ عارفان
جانِ ما پروردهء احسانِ توست

مهربانا! مهرِ جاویدان تویی
دردمندان را همه درمان تویی
ای نگاهت این و آن را دستگیر
عاشقانت را سرو سامان تویی

مهربانا! مظهرِ رحمان تویی
در صدای عاشقان پنهان تویی
روشنی مثلِ نگاهِ آفتاب
در شبِ ما شمعِ نورافشان تویی

مهربانا! سایبانِ رحمتی
جانِ ما را از کرم ده قوتی
غرق در آیینهء مهرِ توایم
تو شکوهِ بی کرانِ رافتی

مهربانا! مهرِ تو ایمانِ من
ریشه دارد عشقِ تو در جانِ من
ای صدای تو بهارِ جاری ام
ای نگاهِ تو گلِ بستانِ من
 
  مهربانا! حافظِ جانم تویی
هر کجا باشم نگهبانم تویی
هر کجا باشم به کوه و برّ و بحر
آن که را پیوسته می خوانم تویی

مهربانا! ای نشاطِ جانِ من
ای فروزان گوهرِ تابانِ من
آسمانِ من پُر از آوازِ توست
ای غمِ تو شعرِ من دیوانِ من

مهربانا! با تو نجوا می کنم
عقدهء دل پیشِ تو وا می کنم
کس نباشد محرمِ اسرارِ من
سینه با یادِ تو شیدا می کنم
 
مهربانا! گوهرِ عرفان تویی
در کویرستانِ ما باران تویی
ما پُریم از یادِ شورانگیزِ تو
این جهان را بهترین برهان تویی

مهربانا! جانِ ما درمان نما
جرعه نوشِ چشمهء قرآن نما
این گدایانِ سیه پرونده را
در حریمِ سفره ات مهمان نما

مهربانا! اول و آخِر تویی
عاشقان را باطن و ظاهر تویی
ما به درگاهت نیاز آورده ایم
یاوری کن بهترین یاور تویی

مهربانا! برکتِ کارم تویی
روشنیِ چشمِ بیدارم تویی
در صدای عاشقم گل می کنی
هم انیس و مونس و یارم تویی
 
مهربانا! محرمِ رازم تویی
در شکوه پردهء سازم تویی
از وفایت می نویسم روز و شب
در زلالِ متن آوازم تویی

مهربانا! تشنهء روی توام
تشنهء آن روی نیکوی توام
ای چراغِ روشنِ شبهای من
بی قرار تارِ ابروی توام

مهربانا! صبح سرگردانِ توست   
هر چه هستی در کفِ فرمان توست
ماه و خورشید و زمین و آسمان
جمله در آیینهء عرفانِ توست

مهربانا! از زمین تا کهکشان
من بگویم از کدامین در جهان
هر چه در چشمانِ ما پیدا بوَد
دارد از روی نکوی تو نشان

مهربانا! سینه ی من جای توست
این دلِ من غرق در دریای توست
چشمِ من این بی قرارِ گم شده
آهوی سرگشتهء صحرای توست

مهربانا! شب سکوت رازِ توست
بر لبِ من لذتِ آواز توست
ای تجلّیِ حضورِ دوستی
بال من در جاریِ پرواز توست

مهربانا! ای تو ربَّ العالمین
ای تو، ای تو، اولین و آخرین
از تو و عشقِ تو یکسر دم زنند
عاشقان این عاشقان راستین

مهربانا! ای فروغِ جان من
روشن از رویت شبِ زندانِ من
نام تو آرامشِ جانم بوَد
ای طبیبِ هر غمِ پنهانِ من

مهربانا! گردشِ دورِ قمر
بر ضمیرِ عاشقان دارد اثر
کن تماشا نظم را در کارشان
تا بگیرد عبرت از آنها بشر!

شاعر : هستی محرابی