آن که عالم را چنین پاینده کرد
با وجودش آدمی را زنده کرد
با زلالِ مهربانی های خویش
بر لبانِ هر چه هستی خنده کرد
نقشِ شورانگیز او در آسمان
پرتوِ خورشید را شرمنده کرد
نورِ خود را ریخت بر کامِ جهان
عشق را در یادها تابنده کرد
خالقی که با نگاهِ مهربان
رحمتش را شاملِ هر بنده کرد
بر زبانِ عاشقانِ راستین
چشمه ی آواز را جوشنده کرد!
- شنبه
- 11
- آذر
- 1396
- ساعت
- 8:19
- نوشته شده توسط
- احسان نیکخواه
ارسال دیدگاه