باز این مرغِ دلم کرده هوای کربلا
باز پیچیده سرم عِطرِ فضای کربلا
باز می خواهد دلم دارالشٌَفا ی کربلا
باز می خواند مرا گلدسته های کربلا

می زند بوسه به خاکِ با صفای کربلا

می رسد از تربتش بوی گلاب و بوی سیب
می رسد هر دم مشامم عطرِ گلزارِ حبیب
کربلا باشد بهشت و قبٌَه ی شاهِ غریب
از دلِ خاکش بر آید ناله ی ام یٌُجیب

جان فدای صحن و ایوانِ طلای کربلا

کربلا و مرقدِ شش گوشه ی شاهِ شهید
کربلا و آن علمدار و دو دستانِ امید
کربلا و اکبر و آن قدِ رعنا و رشید
کربلا وُ اشک و آهِ زینبِ گیسو سفید

 می رسد بوی عبیر از هر کجای کربلا

ای خوشا آن سر زمین و دجله و آبِ فرات
ای خوشا آن روضه ها و آن نسیم و رایحات
از همه صحن و سرایش می وزد بادِ حیات
ای خوشا یادِ حسین و کشتیِ کوی نجات

شاکرِ آنیم بنا کرده بنایِ کربلا

ای خوشا حالِ کسی که گشته زوٌار حسین
کربلا شد زائر یاران و انصارِ حسین
شد غلام و نوکرِ وادی دربارِ حسین
سر نهاده بر ضریح و قبرِ خونبارِ حسین

شاعر : هستی محرابی