ای که تویی جانِ دقایق بیا
چشمِ تو معیارِ حقایق بیا

آیینه ی رازِ خدایی هنوز
زنده به جان و دلِ مایی هنوز

این دلِ من بی تو سرایِ غم است
یادِ رُخت زخمِ مرا مرهم است

بی تو دلم محنتِ دوری کشید
جز غم و اندوه به عالم ندید

ای گلِ خوش صورت و سیمایِ من
ای همه ی هستی و دنیایِ من

بی تو بسوزم ز غمِ بی کسی
کی شَهِ خوبان تو به دادم رسی

یادِ تو همسایه ی جانِ من است
شعرِ تو در متن اذانِ من است

عاشقم و داغِ غمت می چشم
بی تو من آن سائل محنت کِشَم

کاش میسّر شود امرِ ظهور
محو شود این همه فسق و فجور

دست و دلِ ما همه سویِ خداست
منتظریم آن گلِ طاها کجاست

چشم و چراغِ همه عالم تویی
از نَسَبِ کوثرِ اعظم تویی

عاشقِ باغِ ملکوتِ توآم
گوش به آوازِ قنوتِ توآم

قلبِ من از دوریِ تو می تپد
گاه چنین گاه چنان می شود

مرغِ سعادت به کجایی بیا
سایه ی رحمت به کجایی بیا

منشاءِ هر عشقِ حقیقی تویی
مشعلِ هر راه و طریقی تویی

تشنه لبان را همه ساقی تویی
واسطه ی عالم باقی تویی

این دلِ ما خون شده آخر بیا
واله و مجنون شده آخربیا

شاعر : هستی محرابی