بیا ساقی که عیدِ اکبر آمد
شمیمِ جانفزای دلبر آمد

بیا ساقی که همراهِ بهاران
زمین آذین شده از لاله زاران

فروزان آیه ی نور و علی النّور
چو موسی در مقامِ وادیِ طور

به عالم سایه اش چون اخترِ سعد
به هر نطق کلامش شیره ی شهد

دلی داریم پُر از شادی دمادم
عجب بختی فتاده رویِ عالم

علی اکسیر نابِ زندگانی
علی آیینه ی نور و معانی

تو سلطانِ سریرِ کائناتی
همان سرچشمه ی آبِ حیاتی

کرَم می بارد از عِطر جبینت
شمیمِ  معرفت در آستینت

فروغِ پرتوت در هر دو عالم
تجلّی گاهِ تو آیاتِ اعظم

امیری و دو عالم پادشاهی
تو در مِثل و مَثَل تشبیهِ ماهی

به پاکی چشمه ی آبِ زلالی
به نیکی منبعِ فیضِ کمالی

علی ای همسرِ زهرای اطهر
علی همتایِ اولادِ پیمبر

به حق شایسته ی این آفتابی
چو نوری بر رُخِ عالم بتابی

خدایت خواست در کعبه درخشی
به دلها روشنیِ جان ببخشی

شاعر : هستی محرابی