کی شود جلوه کند چهره ی ماهت
مثلِ آیینه شوم غرقِ نگاهت

دلم از شورِ جنونت شده لبریز
چشم‌ِ من مانده غریبانه به راهت

زنده ام از مددِ لطف و عطایت
من به قربانِ همه عشق و صفایت

روز و شب زمزمه ام ذکرِ دعایت
کاشکی پَر بگشایم به هوایت

کاشکی در شبِ من رخ بنمایی
دلِ دیوانه ی من را بربایی

بی تو دلتنگ تر از ابرِ بهارم
بی تو دارم دلی از درد هوایی!

شاعر : هستی محرابی