تا که خدا خلقتِ دنیا نمود
پیش از آن بعثتِ طاها نمود
خلقِ بنای همه ی هستی را
برکتِ روی گلِ زهرا نمود
پنجه ای از نور ز احمد دمید
کوثری از نورِ محمّد(ص) رسید
فاطمه آن زینتِ عرشِ خدا
گوهری از عالمِ حُجب و حیا
نورِ نبی از رخِ او آشکار
شاخه گلِ حضرتِ پروردگار
آیه ای از سوره ی تطهیر بود
تازه گلِ شاخه ی تکبیر بود
نسلِ نبی گوهرِ دامانِ اوست
نورِحقیقت به دو چشمانِ اوست
آسیه و آمنه در مقدمش
مریمِ پاکیزه بوَد همدمش
نورِ بهشت از رُخِ زیبای اوست
چشمِ خدا غرقِ تماشای اوست
پای زد و چشمه ی کوثر جهید
خنده زد و نورِ پیمبر(ص) دمید
از قدمش چشمه ی کوثر روان
از نفسش جلوه بر آمد جهان
بوسه زد و غنچه به لب وا شده
یازده گل در بغلش جا شده!
شاعر : هستی محرابی
- سه شنبه
- 14
- آذر
- 1396
- ساعت
- 6:9
- نوشته شده توسط
- احسان نیکخواه
- شاعر:
-
هستی محرابی
ارسال دیدگاه