شد عزای بابِ مظلومت بیا یابن الحسن
جان فدای چشمِ معصومت بیا یابن الحسن

سرورِ دین بابِ تو رفت از جهان
از شرارِ کینه ی عباسیان

ریختند در کامِ او زهرِ سمیم
کرده اند نورِ ولایتِ را یتیم

در کنارش نه طبیب و همدمی
نه به زخمش دارو وُ نه مرهمی

تا که روحِ آن امامِ مهربان
با پدر ماوی گرفته در جنان

سامرا در آهِ غم شد سر به سر
شیعه شد از داغِ مرگش با خبر

با دلی پر خون با اشکِ بصر
آمدند بهرِ وداعِ با پدر

تا ز امرِ خالقِ پروردگار
مانده ای ازصلبِ پاکش یادگار

تا ز امرِ حق لبی بگشوده ای
بر تنِ پاکش نمازی خوانده ای

بعدِ آن از دیده پنهان گشته ای
غایب از چشمِ حسودان گشته ای

تا تو رفتی، رفت از ما حوصله
حاصلِ ما شد فراق و فاصله

ای تویی میراثِ پاکِ انبیا
مصحفِ نوری تو از نورِ خدا

ای  ولیِ حی‌ِّ داور الغیاث
ذوالفقارِ دستِ حیدر الغیاث

تا به کی مانَد جمالت در حجاب؟
تا به کی بر ما نتابد آفتاب؟

تا به کی این جانِ ما در سوز و تاب
بر دلِ تاریکِ ما یک شب بتاب

شاعر : هستی محرابی