تنت عریان میونِ دشتُ دیدم
سرت براٌن میونِ تشت دیدم
به زیرِ لب چی گفتم تو شنیدی؟
به چشمت حلقه های اشک دیدم

فقط گفتم حسین جان ای برادر!
بگو زینب کجا کاخ ستمگر؟
بگو ای لاله ی آغوشِ مادر
کی گفته با عدوت گردم برابر؟

حسین جونم، حسین جونم، حسین جون (2)
ببین حالِ پریشونم حسین جان (2)

تو رو در زیرِ لب می گفتم ای گل!
من از دردِ جدایی سوختم ای گل
اگه دیدی سکوت افتاده بلبل
همه از مادرم آموختم ای گل!

مگه چی گفتمت ای مونسِ جون؟
که اینگونه شده رنگت پریشون
کی دیده تا بحال از روی مهمون
پذیرایی کنن با راسِ پُر خون؟

حسین جونم، حسین جونم، حسین جون 2
ببین حالِ پریشونم حسین جان  2

سرت در تشتِ اون شیادِ دونت
شناور بود میونِ اشک و خونت
دلم شد پاره از دردِ فزونت
به زردی رفته رنگِ لاله گونت
چی می خواس اون حرومی گو  زَ جونت؟

تو میدونی چقد این سینه درده؟
تو میدونی عدوت با ما چه کرده
ببین این رنگ و رویم رو چه زرده
بگو دیدی که چی سرم آوَرده؟

حسین جونم، حسین جونم، حسین جون (2)
ببین حالِ پریشونم حسین جان (2)

اگه دونی بزار دیگه نگویم
عدو این جا نشسته روبرویم
مبادا بشنوه این گفتگویم
مبادا حمله کنه او به سویم

بزار حالا بگم، که من چی دیدم
هر اونچه گفتی تو منم شنیدم
شنیدم و گریبونم دریدم
شنیدم آهی از دل بر کشیدم
چطور از تل به تا مقتل دویدم

حسین جونم، حسین جونم، حسین جون (2)
ببین حالِ پریشونم حسین جان (2)

تو اون لحظه منو کردی صدایم
بیا ای زینبِ بی اقربایم
ببین در چنگِ ظالم مبتلایم
بگیر دامن تو این راسِ جدایم

بیا ای زاده ی خیرالنسایم
بگو که من از آلِ مصطفایم
گل باغ علیِ مرتضایم
که خارجی نباشم آشنایم

بگو فرمانبرِ دینِ خدایم
سفیرِ مکه و کوهِ منایم
بگو مقتولِ شمر بی حیایم
شهیدِ راهِ سرخِ کربلایم !

حسین جونم، حسین جونم، حسین جون (2)
ببین حالِ پریشونم حسین جان (2)

شاعر : هستی محرابی