چشم هايِ به رنگِ خونت را    

بر پرستار خود كمي وا كن

دل من شور مي زند بابا    

گريه هاي مرا تماشا كن

گرچه بستم شكاف زخمت را   

خون تازه دوباره مي ريزد

گرچه بر معجرم گره زده ام   

لخته خون پاره پاره مي ريزد

بعد لبخند قاتلت بر من   

تو چرا خنده مي كني بابا؟!

شب بي مادري ما را باز    

اين چنين زنده مي كني بابا

واژه هايي كه خاطرات من است    

باز تكرار مي كني هر بار

كوچه ي تنگ ، خنده و هيزم    

ميخ در ، دود ، آتش و ديوار

مُردم از روضه خواني ات امشب   

سـوخـتـم پـاي هر وصيت تو

سر شب از شكاف در ديدم   

حال عباس را ز نيت تو

دست او را گرفتي و گفتي   

رو سپيدم كن اي رشيد علي

پيش زهرا كن آبروداري   

آبرويم بخر اميد علي

جان تو جان خواهرت زينب      

اي علمدار كاروان حسين

حيدر بي مثال عاشورا    

جان تو جان دختران حسين

نكند كودي شود تشنه    

نكند دختري زمين بخورد

نشود با تو خيمه اي بي تاب        

نكند مادري زمين بخورد

دست هايت اگر زمين افتاد     

نام زهرا به لب ببر جان گير

بدنت را سپر كن و بشتاب      

خم شو و مشك را به دندان گير

دست ، وقتيكه نيست با صورت    

از سر زين به خاك مي افتي

غرق در تير اي كمان ابرو      

به زمين چاك چاك مي افتي

مادري مي رسد به بالينت     

دست دارد به روي پهلويش

كـاش چشـمت  نبيندش وقتي     

جاي يك دست مانده بر رويش

 
شاعر: مهدي ميري