نمونده است برایم جز درد و بی پناهی
از تو میخوام حسین جان سوی کوفه نیایی

میا به کوفه ترسم از خیانت و جور و جفای کوفیان
کنن پذیرایی تو رو به مثلِ من ز نیزه و تیر و سَنان

اول ز مکر و حیله شون نهایتِ عهد و وفا رو بسته اند
زان بعد ز نیرنگیِ خویش پیمان و میثاق مرا شکسته اند

اِبنِ عَمم، میا کوفه که میترسم اکبرِ تو
جان دهد از تیغِ کینه ی دشمنان در برِ تو

واویلا یاویلنا، هذا فِراقُ بیننا

من تشنه ی نگاتم امٌا میا به کوفه
در کوچه های کوفه پُر از هراس و خوفه

کوفه مگو بلا بگو پُر از جفا و ظلم نا روا بگو
کوفه مگو خیانت و نفاق و هر چه قومِ اشقیا بگو

دردا ز دستِ مردمش حقارت و دربه دری شد مالِ من
نه مادر و نه خواهری پیشم نبود گریه کنه به حالِ من

شد میانِ کوچه هایِ کوفه مسلم خار و تنها
ماندم اینجا به جولانِ بلا افتادم من از پا

واویلا یا ویلنا،هذا فِراقُ بَیننا

نیرنگی و خیانت در کوفه هست هویدا
ای عصمتِ الهی میا در چنگِ اعدا

مبهوت و حیرون مونده ام بی معجر و بی همدم و بی خانمون
این سو و آن سو می روم این غربتِ بی لونه  و بی آشیون

بی یارو یاور مونده ام دارالاماره سر زدن شد قسمتم
امٌا نهیب دشمنان حاشا نکاهد از غرور و غیرتم

مردمانِ کوفی بی نام و بی عار و بی تبارن
رحمی اصلا ًبه حالِ غریبانِ مضطر ندارن

واویلا یا ویلنا.هذا فراق بیننا

در کوچه ها دمادم رسوایِ خاص و عامم
امشب چون مرغ بی پَر هر سو به چنگِ دامم
دشمن بده امانم من قاصدِ حسینم
فرمانبر و مطیعِ آن شاهِِ عالمینم

دالااماره رفته ام با عزٌت و با هیبت و با اقتدار
روی لبم یالافتی اِلاٌعلی لاسیف الا ذوالفقار

شاعر : هستی محرابی