بر آخر الف قامت تو مَد آمد
بلند خنده بزن آن بلند قد آمد
کتاب اشک گرفتم به دست خود اما
تفٲلی زدم امشب به گریه،بد آمد
به جوش آمده امشب دل خدا قُل قُل
نگو مُفسر قفل هو َالٲحد آمد
چقدر خوشه ی انگور عسکری از شوق
ز چشم های مدینه سبد سبد آمد
مدینه پشت در خانه ی تو دَق الباب
نکرد،با بغلی هیزم و لگد آمد
برای تهنیت و شادی دل زهرا
فدک به دست خودش داشت یک سند، آمد
نجف به سمت تو با سنگ دُرِّ مودارش؛
برای اینکه دل سنگ وا شود آمد
گرفت کرببلا رود را در آغوشش
خراب و خسته و ویران به جزر و مد آمد
به سمت خانه ی تو کاظمین دلواپس؛
گشود بند ز پا سیزده عدد،آمد
گرفته بود به منقار خویش مشهد را
کبوتری که به سمت تو بال زد،آمد
چقدر زنده که از گریه ی شما مردند
چقدر مرده که با گریه از لحد آمد
پس از تو هرکه گفته ست سیزده نحس است
به حکم عشق بر او شصت و چند حد آمد
همین که پلک تو وا شد به سمت مشتاقان
نسیم مهدی آل محــــــــمّـــــــد آمد
- چهارشنبه
- 4
- بهمن
- 1396
- ساعت
- 23:11
- نوشته شده توسط
- ایدافیض
- شاعر:
-
مهدی رحیمی زمستان
ارسال دیدگاه