‍ السَّلاَمُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمَظْلُومَةُ الْمَغْصُوبَةُ

(سبک نوشته)



به غیرِ تو زهرا ندارم کسی

مرا کشته این آهِ دلواپسی

منو این همه حسرتِ بی شمار

چه کرده گلم با تو این روزگار

بگریَم برایت من از سوزِ دل

چگونه سپارم گلم را به گِل



اگر امشب سخن داری

تو با این قلبِ بریانم

برایم گو در آن وقتی

نباشند این یتیمانم

از آن زخمِ کبودِ تو

غم و رنجِ نبود تو

به زیرِ معجرِ خونی

در این ساعاتِ پایانی



شدم مبتلا من ز هجرانِ تو

گرفت ابرِ خون چشمِ گریانِ تو

دریغا! که فصلِ گلم شد خزان

شده روزگارم چه محنت از آن

مپوشان تو امشب ز من روی خود

دلم را مکن زخمِ آهوی خود



چه گویم جوابِ یتیمانِ تو

همه سر نهادند و دامانِ تو

ز خون شد حنا هر دو گیسوی تو

دلم مانده در حسرتِ روی تو

فشارِ در و زخمِ پهلوی تو

ز نیزه سیه گشته بازوی تو

چه سازم که وقتِ جدایی شده

رُخ ماهِ تو کهربایی شده



مرو سروِ زمین خورده

تو از آغوشِ این باغم

مبادا آخر ای یاسم

شوید از دستم آزرده

نگاه از تو نمی گیرم

من از داغِ تو می میرم

ببین اشکِ فراقِ من

مزن آتش به باغِ من



دهَم غسلِ خون زیرِ پیراهنت

هزاران کبودی به روی تنت

حنوطت دهم تا ببندم کفن

صدا می زنم بر حسین و حسن

به گوشم رسد گریه ی آسمان

چه زهرا غریبی امان الامان!



#هستی_محرابی

#اشعار_فاطمی