زهر است چو همنشينِ جانم حسنم
آتش زده پای استخوانم حسنم
اشکت شده جاری و ندارم طاقت
اي واي ز دست ناتوانم حسنم
خون‌ها كه من از گلو برون مي‌ريزم
هر قطره بُوَد بحرِ بيانم حسنم
من مرغِ مدينه بودم اين شهرِغريب
عمريست كه گشته آشيانم حسنم
از بس كه ز جورِ دشمنان خسته شدم
شايد نفسي زنده نمانم حسنم
ارثیه ی من غریبیت فرزندم
ای شمع به پیش دیدگانم حسنم
من لحظه‌ي جان دادن خود در فكرم
بر مهدي تو دل نگرانم حسنم
- دوشنبه
- 28
- اسفند
- 1396
- ساعت
- 16:13
- نوشته شده توسط
- حسن فطرس
- شاعر:
-
حسن ثابت جو
ارسال دیدگاه