حضرت‌ اسدالله الغالب علی بن ابی طالب(ع)

نعره‌ی مستی درایوان نجف باید زدن
تیر آهت را سحرگه بر هدف باید زدن
جرعه‌ایی از دست ساقی با شعف باید زدن
بعد از آن در آسمان با ماه دف باید زدن
هست تا هستی بود بر تارکش این یک شعار
لافتی الا علی لاسیف الا  ذوالفقار
سِرِ کعبه در رجب بر عالمی شد آشکار
سر برون آورد از خانه علی با افتخار
مقصد خلقت، اساس گردش لیل و نهار
نام مولایم علی گردید عالم را مدار
مادر این خانه گشته فاطمه بنت اسد
آمده دنیا اساس  قل هو الله احد
خانه‌ی کعبه شکاف افتاد از نام علی
غیر احمد انبیا جرعه کش جام علی
روز وشب جبریل پر وا کرده بر بام علی
هر چه در هستیست،گردیده همه رام علی
فوق ایدیهم که حق فرموده دست مرتضاست
بی جهت نبود که دستان علی مشگل گشاست
ساقی امشب در کفش ساغر گرفته غم مخور
مرغ روحم چونکه بال و پر گرفته غم مخور
با هنیئا لک، نوایی سر گرفته غم مخور
می ز دست ساقی کوثر گرفته غم مخور
تشنه‌ام من، تشنه‌ام من، ساقیا جامی بده
جامی از آن نشئه‌ی اسرار گمنامی بده
ساقیا من تا سحر فریاد هو هو میزنم
بین کنعان وجودم شاهد پیراهنم
یار را گم کرده ام یا روح رفته از تنم
آتش افتاده زمستی در میان گلشنم
سنیه را بگشا کعبه ماه من را پس بده
سینه سوزان فراقم آه من را پس بده
گرد خود میگردم و این خانه از آن من است
در طواف خویشم و پروانه از آن من است
جان شیرین دارم و جانانه از آن من است
حامل قرآنم و دردانه از آن من است
مادر فرزند این خانه منم، بنت اسد
هست فرزندم ظهور قل هو الله احد
آنکه مسجود ملائک در سما باشد، علیست
آشنا در آسمانها، سّر اوادنی علیست
مظهر ذات و صفات  و علم الاسماعلیست
رهنمای انبیا در هر زمان مولا علیست
چشم حق چشم علی و گوش حق گوش علیست
دست حق، دست علی، ذرات مدهوش علیست