شب شام غریبان است امشب
که خون قلب مُحبان است امشب

تمام شیعیان در شور و شینند
همه در سوگ ماهِ کاظمینند

همه گریند امشب با دلِ خون
شده موسی خلاص از حبسِ هارون

گُل زهرا ، امامِ بی قرینه
شده مسمومِ کین ، دور از مدینه

زده سِندیِ دون آتش بجانش
بسوزانده است مغزِ استخوانش !

امام هفتمین راحت شد از غم
ز داغ او رضا بگرفته ماتم

دگر راحت شد از هر ظلم و بیداد
تنش مانده بروی جسر بغداد !

اگر چه هر دلی در کاظمین است
 بیاد کاظم و جدّش حسین است

اگر چه گشته تشیع جنازه
 دوباره داغ جدّش گشته تازه

تن او بر زمین،خواهر ندیده !
ندیده رویِ تن ، رأس بُریده !

میان موجِ خون غمدیده دختر
ندیده پیکرِ موسی بن جعفر !

تنِ پاکش بروی دوش یاران
تنِ جدّش به زیر سُمّ اسبان ...

بمیرم کربلا حُرمت دریدند !
سرِ فرزند زهرا را بُریدند !

زدند آتش به خیمه وحشیانه
یتیمان را زدند با تازیانه !

بجای تسلیت ، زخمش نمک خورد
کنارِ قتلگه، زینب کُتک خورد

« رضایم » نوکرِ موسی بن جعفر
دهد مُزد مرا زهرایِ اطهر