بر روی خاک بس که تنش را کشیده بود
خونش به نقطه نقطه ی زندان چکیده بود

عجل وفات و روضه ی مادر زیاد داشت
موسی بن جعفر این دم آخر بریده بود

جسمی که در هجوم بلا روز خوش ندید
حالا به روی تخته چه خوش آرمیده بود

جان داد بین غربت و حالا کفن به دست
جمعی برای عرض ارادت رسیده بود

هر کس برای دیدنش آمد نمی شناخت
از بس شکسته پیکر و از بس خمیده

صبرش گواه , عاقبتش را رقم نزد
زخم عمیق و درد فراقی که دیده بود

‌او را شبیه جد غریبش زمین زده
دشنام مادری که از اینها شنیده بود

جسمش دگر ولی به بیابان رها نشد
جای کفن نصیب تنش بوریا نشد

دشمن تنش به معبر مرکب بدل نکرد
معصومه رأس غرق به خونی بغل نکرد

این هفتمین مصیبت و پیوست کربلاست
این دل هر آنچه میکشد از دست کربلاست