شب میلاد  حضرت اباعبدالله(ع)
الا ای عاقلان دیوانه ام من
روانه جانب میخانه ام من
سحرمیخانه درجوش‌وخروش‌است
شب میلاد پیر میفروش است
بیا امشب در میخانه وا شد
الا دردی کشان ساقی خدا شد
خدای عشق و ایثار است ارباب
چو مهتابِ شب تار است ارباب
می و میخانه و ساقی حسین است
همه فانی ولی باقی حسین است
ببین دست خدا در آستینش
تجلی یافته زیتون و تینش
شده جاری ز بحر بیکرانه
صدف آورده گوهر دانه دانه
تجلای خدا روی حسین است
تمام چشمها سوی حسین است
حسین ای مقصد و مقصود هستی
حسین ای رهنمای حق پرستی
حسین ای آفرینش از وجودت
بنای سوز از لعل کبودت
حسین ای معنی شهد شهادت
ترا فضل و کرم گردیده عادت*
جمالت در نظر خورشید محض است
ولای تو مرا توحید محض است
نفسها بین سینه از دمِ توست
خدا هم غصه‌دار ماتمِ توست
شب عید است، عید عاشقان، تو
اساس گردش هفت آسمان، تو
منم عبد تو،تو عبد خدایی
تو سالار و شهید کربلایی
به من امشب عنایت از کرم کن
شهادت را نصیبم در حرم کن
*عادتکم الاحسان و سجیتکم الکرم
جامعه کبیره