بحر طویل میلاد 

حضرت علی اکبر (ع)
بند اول

باز در شهر مدینه شده غوغا، به درِ خانه‌ی لیلا، که عروس است به زهرا، بود همسر شاه شهدا، حضرت ارباب، همان گوهر نایاب، حسین بن علی مظهر آداب، از این خانه خدا خواست که یکبار دگر جلوه‌ی احمد به ظهور آورد و عشق به طور آورد وعرش به شور آورد، آنگاه خدا خلق نمود، ماه رخی بدر تمام، مظهر اسماء سلام، آنکه گرفته است به کام، از در میخانه دو جام، نجل حسین بن علی، حضرت شه زاده علی اکبرلیلا، که بود شبه رسول دو سرا، خازن اقلیم وفا، ثانی حیدر که بود شیر خدا، دیده گشوده است به دنیا، بود شافع عقبا، همان کس که بود گل پسر حضرت زهرا، چه زیباست، دل آراست، خدا غرق تماشاست، لبش آب حیات است و دمش همچو مسیحاست، برای بنی هاشم بخدا ثانی طاهاست، بگویم به همه اکبر لیلاست، کسی که به علی نور دو عین است، پسر ارشد آقام حسین است، قمر، روی منیرش، دو عالم همه مجنون و اسیرش، خدایست ضمیرش، بود حضرت ارباب امیرش،
بند دوم

سحرصبح ولادت چو در آغوش گرفت از کف لیلا پسرش را، نه، بلکه قمرش را، همه بال و پرش را، نظر انداخت به رخسار نکویش، به مویش، و بزد بوسه مکرر به پیشانی ورویش، سپس داد به دست علی عالی اعلا پسرش را، و گفتا به پدر، کی همه‌ی هستی من باد فدایت،شوم خاک سرایت، بمیرم همه دم من ز برایت، بگیر این کودک من را، بخوان نغمه‌ی توحید به گوشش، بِنگر جوش و خروشش، و بده جرعه ای از کوثر زهرایی زهرا، که تویی باده فروشش، علی آن عالی اعلا، که بود خاک درش عرش معلا، جنان از قدمش گشته مصفا، و بود خلقتش از سوی خداوند معما، گرفت از کف سالار شهیدان پسرش را، قمرش را، همه بار و برش را، نظر انداخت به سویش اذان گفت به گوشش، و سپس بوسه بزد بر لب و رخسار نکویش، به رویش، به سویش، و تبریک بگفتا به لیلا، و چنین گفت در آن دم، که خدا کرده عنایت به وجود پسرت، همچو مسیحاست، ملک گرم تماشاست، چه زیباست دل آراست، وجناتش همه چون ختم رسل حضرت طاهاست، در این عرصه مجدد، طلوع کرده محمد، که از این خانه در آمد، بگو نام گرامش چه گذارم، به دل شور و به سر شوق تو دارم، که این طفل عزیز است برایم، خدا کرده عطایم، که چون نای نی هر دم به نوایم.....
بند سوم

تاحسین بن علی گفت به بابا، که پدر جان، اجازه دهی این مولد فرخنده نهم نام به نامت، که از عرش خدا داده سلامت، دو عالم همه رامت، تویی ساقی و عالم همگی تشنه‌ی جامت، تبسم به لب آورد علی، مظهر ذات ازلی، گفت به آوای جلی، کی به فدای تو همه عالم و آدم، و فدای سر این گل پسرت، بال و پرت، نور دو چشمان ترت بانی زمزم،

من رضایت دهم اینکه تو علی نام نهادی، نه علی، بلکه علی اکبر لیلاست، جگر گوشه‌ی زهراست، همه هستی باباست، دعا میکنم این طفل به پیری، شود پشت و پناهت، سپاهت، و یا نور نگاهت، الهی که نبینی تو داغش خزان یا که بیفتد به باغش، به دنیا، و یا در دل صحرا، و مولا دو چشمان خدایش پر از اشک شد و ناله زد از سینه پر درد، دعا کرد ، و آهسته بگفتا، که افسوس، شود یکه و تنها،و کشته شود از کینه‌ی اعدا، و بیفتد تن پاکش به صحرا، و خشکیده شود ساحل لبهای عطش سوز مسیحاش، تنش روی زمین، آمده باباش،

هوای دل من کرببلایی شد و، چون مرغ هوایی شد و تا عرش پرو بال گشود و به حرم روی نمود و دم جانسوز  سرود و به نوا گفت بخوانید شما اهل تولا.....

(بالا بلند بابا گسیو کمند بابا اگه تو بری تو غریبی دل به کی ببنده بابا)