آندم که بر من افتاد آهنگِ بی نوایی

هر کوچه کوچه گردم با کاسه ی گدایی



در هر دیار رفتم از دردِ این بهانه

شاید که این گدا را در یک نظر در آیی



این بارِ محمل من مشکل نشسته بر گل

در هر زمان نشستم امیدِ رهگشائی



جانا گدای سائل محتاجِ یک نگاهت

صبحِ سپیده سر زد بگشا درِ رهایی



ترسم ز دردِ هجران این جان به آخر آید

آخر تو را نبینم در کوی آشنایی



دردِ فراقت ای جان در سینه ام نشسته

کی قسمتم شود تا آن فرصتِ طلایی



سوزم ز آتشِ دل امّا به آهِ سردم

ای التیام دردم آخر بگو کجایی؟



هر دم بهانه دارم در انتظارِ رویت

گویم سر از ارادت کی میشود بیایی؟



گو کی میسّر آید آن وعده ی وصالت

فریادِ جان که آمد پایان غمِ جدایی



چون شمعِ کهنه سوزم اندر فراقِ رویت

در هر زمان بر افتد این رسمِ بی وفایی



اندر حریمِ عشقت مجنون و بیقرارم

من می خرم نگاهت هر چند پُر بهایی



این التهابِ سینه چون کوهِ آتشین است

کی می رسد به درمان این درد بی دوایی؟



ای مَه رخِ الهی کردم دعا بیایی

با وصلِ تو سر آید آهنگِ بی نوایی!



اللهم عجل لولیک الفرج، التماس دعا