بحرطویل‌میلاد 

امام مجتبی(ع) 
پرده‌ی اول

شده نیمه ماه رمضان، یا که مه رحمت و غفران،ببارد به روی بنده‌ی عصیان زده از لطف و کرم رحمت دلدار چو باران،....سحرآمده امشب،دعا داشته بر لب،بزن دست طلب بر در درگاه شهنشاه عرب،حضرت کرار،شده شمع شب تار،سپهدار،به پیغمبر اکرم شده سردار،علمگیر و علمدار،توسل ببر امشب به در خانه‌ی زهرای مطهر،همان حضرت کوثر،ویا دخت پیمبر،شده همسر حیدر،همان کس که در این ماه ز یمن قدم نوگل حیدر شده مادر،....شب از نیمه گذشته‌ست وعلی گرم مناجات، همان قبله‌ی حاجات،به سکان سماوات،ملک کرده مباهات،رسیده خبر از عرش معلی،به همه اهل تولا،ز بالا،که رسد نور فروغ ازلی،گل پسر حضرت زهرا و علی،آنکه به عالم کریم است، قدیم است رحیم است زعیم است،عظیم است،به مانند نسیم است،به جنات نعیم است،....بود نام گرامش ز سوی حضرت دادار حسن،جان وطن،مرغ چمن،شاه زمین ماه زمن، حضرت عشق ازلی گل پسر حضرت زهرا و علی فاتح خیبر،همان یار پیمبر،و یاساقی‌کوثر.......
پرده‌ی دوم

درِ خانه زهرا شد باز از کرمِ این پسر ارشد فرخنده،که برخالق یکتا شده چون بنده،همان کس که ز بخشش شده از روی فقران همه شرمنده،....شه ممتحن آمد،عقیق یمن‌آمد،حسن در حسن آمد،علی محو جمالش نبی مات کمالش، ملائک همه صف در صف استاده گرفتار جلالش،همه عالم ایجاد ز شور و شعف آماده براهش و یوسف شده از بهر تماشا برون از دل چاهش،همه مست جمال و خط و خالش،خدایا به این بنده‌ی شرمنده نظر کن،    به حق علی و فاطمه و مولد فرخنده ماه رمضانش،به ذکر شب احیای و شب قدر به آن جام جهانش،به ادعیه‌ی شبها و سحرهای نهانش،ز این بنده عاصی بِگُذر ای همه‌ی لطف کریمانه و ای معدن احسان و کرم ای تو که غفاری و ستاری و بخشنده هرجرم و خطایی،خدایی، ز هر عیب جدایی، کریمی و تو صاحب عطایی،ببخشای تو این بنده‌ی شرمنده گمراه،به حق حسن‌بن علی آن شاه و آن هادی گمراه،دل آگاه،به شبهای همه ماه، خدایا منِ بیچاره به غیر از علی آل ندارم کس دیگر به دوعالم....