قصیده‌‌ای در مقام والای مولی‌الکونین، غالب کُلّ غالب

حضرت علی‌ابن ابیطالب (ع)
ای جهان از جلوه‌ی رویت منور، یا علی
ای جنان از عطر دلجویت معطر، یا علی

ای عدالت‌خواه و یکتا در عدالت‌گستری
ای به بَحر عشق تو، دلها شناور، یا علی

ای به اعماق وجود ما، بنای مِهر تو
ای به جسم و جان ولایت سایه‌گستر، یا علی

کی توان بنوشت جز نامت به روی لوحِ دل
کی توان رَه داد جز شور تو در سر، یا علی

باغ رضوان برگرفت از فَرّ نامت فَرّهی
وَر نه با خاک سیه بودش برابر، یا علی

گر نبودت، کی بُد از این عالَم امکان، اثر
ای زمین و آسمانها را تو لنگر، یا علی

شهریاران سر همی سایند بر خاک دَرت
وَه چه دلهایی ز عشقت شد مُسخّر، یا علی

ای نشانی جاودان از جانب جان‌آفرین
پاکباز و مجریِ احکام داور، یا علی

کیست مانند تو سازد ترک جان و زندگی
جای پیغمبر گذارد سر به بستر، یا علی

کیست تا مانند تو در کوچه‌های بی‌کسی
نان رساند دست آن ایتام مضطر، یا علی

کیست تا مانند تو در حال تسبیح و نماز
از کرم بخشد گدا را دُرّ و گوهر، یا علی

کیست تا مانند تو بهر رضای اَمرِ حق
سر بُرد از پیکر آن عَمرِ کافر، یا علی

کیست مانند تو بهر آبروی دین خویش
برکَند از جای، آن‌سان دَر ز خیبر، یا علی

کیست مانند تو در محراب و هنگام نماز
شقّه گردد فرق او از تیغ منکَر، یا علی

کیست مانند تو فرزندی دَهد تحویل دَهر
بر لبِ دریا شود، لب‌تشنه پرپر، یا علی

کیست غیر از آن وجود نازنین بی‌عیوب
تا که گردد شوهرِ زهرای اطهر، یا علی

کیست تا باشد وِرا در روزگار این افتخار
تا شود در کعبه زاییده ز مادر، یا علی

از صفات حُسنِ تو این بس که جبریل اَمین
گشت مدّاح و ثناگویت مکرر، یا علی

گر چه می‌باشیم در بَحر مَعاصی غوطه‌ور
شافع ما باش در صحرای محشر، یا علی

(صالحه) با این زبان قاصر خود کی توان
تا شود در ذکر اوصافت سخنور، یا علی
      ★★★   ★★★   ★★★