ن که در کنج خرابات نشستم هرشب
تا بود حرف عسل وار تو مستم هرشب

عشق آموخته ام من ز اویس قرنی
که دلم را چو جبین تو شکستم هرشب

قاسم بن الحسنی قاسم الطاف خدا
بی جهت نیست که من عبد تو هستم هرشب

ای مسیحی نشوم مثل تو مشرک، اما
این پسر با پدرش را بپرستم هرشب

گه غلام پسر و بنده لطف پدرم
گه غلام پدر و بنده لطف پسرم

چشم خورشید به گیسوی تو در خواب شود
حاصل تابش لبخند تو مهتاب شود

ام قاسم تو بخوان سوره ی توحید بر او
دل مریم ز چنین گل پسری آب شود

تا خجالت نکشی پیش عمو در قامت
قامتت سرو تر از حضرت ارباب شود

عاشقان قصه ی فرهاد گذارند کنار
مرگ شیرین تو در عشق اگر باب شود

بند نعلین تو هر چند معما باشد
بی گمان حبل متین همه دنیا باشد

مثل دستی که مزین به عقیق یمن است
این پسر زینت بابای کریمش حسن است

از شجاعت زره حیدر اگر پشت نداشت
پشت و روی تو زره نیست همان پیرهن است

با عمو گفته ای آرام که مانند پدر
خون من تا سحر حشر به روی کفن است

جان من، روح من و سینه ی من مال شما
لذت مردن در راه شما جام من است

درد بر دوش فقط مرد بلاکش بکشد
عشق را سینه ام ای دوست به چالش بکشد

ای عمو گریه ما را منگر نزد خودت
شیر در بیشه چنان صائقه غرش بکشد

جان عباس بده اذن به میدان ،مپسند
که چنین کار من ای عشق به خواهش بکشد

من یتیم حسنم جان عمو دقت کن
نعل اسبان به سرم دست نوازش بکشد

گرچه بر روی سرم نعل چو باران بارد
از زمین دیدن رزم تو تماشا دارد