بوی ملکوت، بوی عرفان آمد
گلبانگ خوش رحیم و رحمان آمد

گلعطر فرشته منتشر شد در خاک
ای دل شدگان! بهار قرآن آمد
⏭

آمد رمضان و حال خوبی دارم
سرسبزم و اعتدال خوبی دارم

پرواز ، پرنده ، بال و پر ، آزادی ...
من مطمئنم ، خیال خوبی دارم
⏭

ماه رمضان و شوق شب بیداری
از بودنِ بی تو، هر نَفس بیزاری

تنگ است دلم برای «یارب! العفو»
تنگ است خدا دلم برایت، آری
⏭

آمد رمضان، مُفسّرِ «احسان» باش
همسایه ی غربت تهیدستان باش

در شهر بساط عشق را برپا کن
در فکر دل شکسته ی انسان باش
⏭

آمد رمضان ، هَلا ! ز عادت برخیز
گل کرد سپیده ی سعادت ، برخیز

همپای سحر، به سمت بیداری رو
ای بنده ی تن! ز خواب غفلت برخیز
⏭

آمد رمضان و سفره ها رنگین تر
دنیا به مذاق ما و من شیرین تر

از کوچه صدای سائلی می آید
انگار شدست گوش مان سنگین تر !
⏭

یک ماه اگرچه آب و نان شد تعطیل
بر سفره، ضیافت دهان شد تعطیل

تعطیل نشد بساط دنیاداری
هر چند که دکه ی جهان شد تعطیل !
⏭

در مکتب روزه ، روی من پا بگذار
بر جلوه فروشی بدن ، پا بگذار

از خواهش َنفس خود بزن بیرون تو
بر فرصت اهرمن شدن پا بگذار
⏭

هر چند که روزه معرفت آواز است
آیینه ی فطرت است و انسان ساز است

شک نیست ، فقط ریاضتی جسمانی ست
وقتی که دهان نفسِ انسان باز است
⏭

ماه رمضان و سفره ی افطاری
هنگام سحر ، َنفَس َنفَس ، بیداری

از روزه اگر همین َقدَر می فهمی
مصداق ریاضت است و خود آزاری !
⏭

آمد رمضان و دست بابا خالی ست
از شادی روزه ، قلب سارا خالی ست

شرم ست نصیب سفره ی ما ، زیرا
افطار و سحر ، ز نان و خرما خالی ست !
⏭

ای کاش به راز عشق پی می بردیم
در بندگی خدا، مَحَک می خوردیم

ماه رمضان به شیوه ی حیدر ما
اندوه دلِ گرسنه را می خوردیم !
⏭

ما شیعه ی حیدریم و غافل از او
بر سیره ی دیگریم و غافل از او

دنیا َنسبیم و عافیت آبادیم
با َنفس برادریم و غافل از او !
⏭

حال دل خویش را کمی بهتر کن
ماه رمضان ، به نان و خرما سر کن

با غربت سفره‌های خالی بنشین
افطار و سحر، به شیوه ی حیدر کن
⏭

ماه رمضان ، شروع « حّوِل حال » ست
روی دل ما ، تبسمی از بال ست

همبال فرشته ها شدن آسان ست
در ماه خدا ، که سیب شیطان کال ست
⏭

در فصل سحر نشسته ام، خوشحالم
از ظلمت تن گسسته ام، خوشحالم

آمد