تا که مقیم درگه جانان شود کسی
یک لحظه کافی است پشیمان شود کسی

وقتی که بخشش و کرمت بی نهایت است
دیگر چه جای آن که هراسان شود کسی

آید شبی و توشۀ یک عمر را برد
وقتی که بر سرای تو مهمان شود کسی

مشتاق تر ز تو به مناجات بنده نیست
تا چه رسد برای تو گریان شود کسی

با این همه کرم که ز دست تو دیده ام
راضی نمی شوی که پریشان شود کسی

ای کاش دلبرم به دعایم زند صدا
تا خوب در حضور تو عنوان شود کسی

وقتی حسین کَشتی سلم و نجات ماست
کی در هراس وحشت طوفان شود کسی؟