غزل مصیب داغ شهادت امام صادق علیه السلام
از حسین رئوفی

یکی می گفت مثل مادرش پشت در افتاده
یکی می گفت بین کوچه ها چون حیدر افتاده

شبیه عمه اش زینب سرِ بازارهای شام
به روی خاک با صورت وَ گاهی با سر افتاده

یکی می گفت همچون مجتبی مسموم شد از زهر
به خود می پیچد و در ذکر مادر مادر افتاده

یکی می گفت تا آتش کشید از خانه اش بالا
به یاد خیمه ها و ماجرای معجر افتاده

یکی می گفت در بزم شراب اشکش برای چیست؟
یکی می گفت شاید یاد یک طشت زر افتاده

یکی می گفت تا شمشیر بر قتلش کشیدند ، او
به یاد کربلا و نحر از پشت سر افتاده

گریزِ گریه اش تا گوشه ی ویرانه رفت آن دم
 که او می دید لرزه بر تن یک دختر افتاده

«رئوفی» بس کن این مرثیه را ، تنها بگو کلِ
مصیبت های آل الله در یک پیکر افتاده