کوچه ها نیمه ی شب سوختنت را دیدند

ریسمان ها به سراپای تنت پیچیدند

در و دیوار به اشفتگی ات لرزیدند

یادگاران سقیفه به غمت خندیدند

 

اثر زهر کشنده بدنت راحت شد

روضه ات موی سفیدی ست که بی حرمت شد

پابرهنه عقب اسب چه بد درد سر است

اسب ها سرعتشان از قدمت بیشتر است

بسکه خوردی به زمین جان شما در خطر است

صورت ملتهبت از عرق سرد،تر است

بر سر شانه غم تلخ علی می بردی

بی امامه وسط کوچه زمین می خوردی

پیکرت اب شد از زهر ولی بی سر...نه

خانه ات سوخت ولی کودک تو معجر...نه

خواهرت بعد تو در هجمه ی یک لشکر...نه

عقب قافله جا مانده ز تو دختر؟...نه

خانه ی سوخته ات پنجره ی کرببلاست

روضه ات جلوه ای از خاطره ی کرببلاست